Kopuş

Haftalar sonra gelen ilk yazımdan hepinize merhaba.

Günlerdir yazmak için sabırsızlandığım, kafamın içinde defalarca yazıp sildiğim yazılarım var. Bugün sizlere onlardan birini sunmayacağım. Üzgünüm! Ben bugün sizinle dertleşmek istiyorum biraz. Çünkü haftalardır çok fazla şey yaşadık ve her yaşanılan şeyde benim içimde medcezirler oldu. Neydi peki bu dertler, sevinçler ve hüzünler?

Korona, hani şu Allah’ın cezası virüs ve o virüsten daha tehlikeli olan halkımız. Halkımız! Kimdir bu bizim halkımız? Kendisine bomboş bir gerekçeyle güvenen; “Bana bir şey olmaz, bizim akrabalardan bir şey olmaz, maske zaten korumuyormuş, madem dışarıda görüşemiyoruz o zaman bizde toplanalım herkese haber ver, ama o benim komşumun torunu düğününe gitmezsek ayıp olur ya da ben düğünsüz evlenmem!” vs vs vs  gibi cümlelerin sahibi olan halkımız. Binlerce insanın emeğini, hayatını, sağlığını çalan halkımız.  Ülkesinin insanını hep çok sevmiş ve kollamış olan ben bile yıldım sizden. Canla başla çalışan, aylardır evine ailesine hasret tüm sağlık ordumuzun yerine koyuyorum da kendimi, ben olsam bu bomboş insanlara hakkımı helal etmezdim.

Cinayetler; gecelerce uykularımı bölen, nefes almamı zorlaştıran, ülkeme ve tüm dünyaya karşı inancımı yok eden, kendimi ve evladımı asla güvende hissetmediğim ve bundan sonra asla güvende hissedemeyeceğim insanlık dışı cinayetler. Üstelik gerekli cezanın asla verilmediği, ölenin öldüğü ile kaldığı, sessiz kalan  herkesin sorumluluğunda olan cinayetler.

Tecavüzler; bazen bir genç kıza, bazen bir çocuğa, bazen bir hayvana insan bile denilemeyecek yaratıkların yaptığı zulüm. Yüce Allah’tan dilerim ki tecavüzcüler ve onları gerektiği gibi cezalandırmayan, onları koruyan kollayan herkes:

Kolay can vermeyin, öyle uzun yaşayın ki her türlü acıyı ve kederi önce bu dünyada tadın. Rabbim sizleri cehennemin en dibinde sönmez bir ateşte yaksın ve yaşattığınızı yaşamadan ölmeyin. Öyle nefret dolu, öyle kızgın ve çaresizim ki. Bu hayattaki en önemli misyonum sizin yok olmanızı ve masumlara zarar vermemenizi sağlamak. Ben bir kadınım, anneyim, en önemlisi insanım ve insanlıktan çıkmış herkesin karşısında duracağım son nefesime kadar.

Ülkenin içinde bulunduğu ekonomik ve sosyal kriz; bazen çocukken ne kadar mutlu olduğumuzu ve o zamanlar bunun farkında olmadığımız için ne kadar aptal olduğumuzu düşünüyorum. Hiçbir şeyden haberimiz yoktu. Dolarla maaş almanın bizim için hiçbir şey ifade etmediği, laik ya da demokrat kelimelerinin hayatımızın merkezinde değil de hayat bilgisi dersinde olduğu mükemmel dönemimiz. Yarınlara dair korkularımızın olmadığı, ülkemizi çok ama çok sevdiğimiz, kahramanlarımızın ortak olduğu yıllar. Çubuk krakerin elli kuruş olduğu, benzinin fiyatını her gün takip etmediğimiz, vergimizin vergisini ödemediğimiz güzel çocukluk…

Eğitim;  içinde olmam hatta doğru şekli ile içinde debelenmem hasebiyle en çok bu konuda bilgi sahibiyim aslında. İlk kez işinin ehli ve zarif bir bakanla çalışacak olmanın mutluluğuyla daha da bir heveslenmiştim yıllar önce öğretmenliğe. Şans işte adamcağız öyle bir harabenin üzerine, öyle bir döneme denk geldi ki… Tam eğitim sistemimiz kendini toparlayacak, Z Kuşağı kaybolmayacak derken, salgın sayesinde ülkenin geri kalmışlığı, yoksulluğu ve yoksunluğu iyice gözler önüne serildi. Uzaktan eğitim tam bir fiyaskoyla sonuçlandı. Korkarım ülkedeki kutuplar arasındaki fark iyiden iyiye açılacak. En kötüsü de müthiş bir hızla ilerleyen yeni dünyada treni kaçıranlar hiçbir zaman yakalayamayacaklar.

Diyorsunuz ki; eee Umay Hatun hani hiç güzel haber yok mu? Var. Hala hayattayız ve kendimizden başlayarak etrafımızdakileri uyandırabiliriz. Haksızlığa, hırsızlığa ve ayrımcılığa önce kendi küçük dünyamızda “HAYIR” diyebiliriz. Uzaktan eğitimde ulaşamadığımız çocuklarımız var, onlara destek olabiliriz. Tertemiz vicdanla Allah’ın huzuruna çıkabiliriz. Unutmayın iyilik de kötülük de bizimle başlar. İyiliği seçin ve zalimlerle mücadele ederken affedici olmayın. Esen kalın.