Biraz evvel kır papatyaları dolu bir tarladan geçtim. Bilirsiniz bazı kokularla eşleşmiş hatırlarımız vardır ve yine bilirsiniz ki koku hafızası en güçlü hafızadır. Maalesef bu mis gibi papatya kokusu beni güzel bir anıya götürmedi. Tam tersine çocukluğumun en travmatik olaylarından…
Size her gün yaşadığımız mucize nedir diye sorsam bana ne dersiniz? En iyi tarafından bakıp “nefes almak” mı yoksa daha arabeskçe yaklaşıp “bu dünyada yaşamak” mı dersiniz? Ben uyandığım her gün bize verilen bu mucizeye şükrediyorum. Hele de ağlayarak uyuduğum…
Siz hiç size minnetle bakan bir çocuğun gülümseme sebebi oldunuz mu? “Ne kadar insansın?” diye bir soru sorulsa ilk ne gelir aklınıza? Boyunuz, kilonuz, işiniz, bindiğiniz araba, oturduğunuz ev mi? Yoksa hayvanları ne kadar sevdiğiniz, muhtaçları ne kadar kolladığınız, adaleti…
Herkes her şeyde başarısız olur, önemli olan sonuç elbet ama benim sözüm insanların başarısızlık üzüntüsünü bile yaşamasına izin vermeyenlere. Benim kızgınlığım evladını mükemmel zannettiği, olamadığı her şey o olsun istediği için hatalarını örtbas edenlere. Yanlış yaptığını ya da yanlış düşündüğünü…
Müessir
Gelecek Nesil Çocuk Hikayeleri